Σκηνή πρώτη: Καλοκαιρινό πρωινό και στη ρεσεψιόν μικρού αθηναϊκού ξενοδοχείου φθάνουν 2 νέοι άνδρες, μουσάτοι, με σακίδια, πέδιλα και κοντά παντελόνια. Ο διευθυντής μουρμουρίζει: Ωχ! Δυο λέτσοι άφραγκοι. Σε λίγο τα διαβατήριά τους αποκαλύπτουν 2 Αμερικανούς καθηγητές Πανεπιστημίου.
Σκηνή δεύτερη: Κεντρικό πολυτελές Ξενοδοχείο. Συνέδριο εν εξελίξει. “Γκλαμουριά”, χρυσάφια και κινητά ανά χείρας. Ο αναλόγου στυλ διευθυντής του οργανωτικού γραφείου λεει με σκαιό ύφος στην υπάλληλό του: Μάζεψε τα χαρτιά από το τραπέζι. Θέλω να το βλέπω καθαρό. Η υπάλληλος σαστισμένη ψάχνει μάταια για καλάθι, κι εκείνος με το ίδιο ύφος: “πέτα τα κάτω από το τραπέζι, θα τα σκουπίσουν” (sic)
Και οι δύο σκηνές είναι γεγονός.
Λοιπόν, σ’ αυτόν τον τόπο τού “είσαι ό,τι δηλώσεις” και του “ξέρεις ρε ποιος είμαι ‘γω” η καθημερινότητα είναι μία αστείρευτη πηγή κλαυσίγελου και καγχασμού.
Κατά διαστήματα, διάφορα επαγγέλματα “φοριούνται”, κατά το κοινώς λεγόμενο, κι έτσι κάποιοι, ελέω επαγγέλματος, έχουν τη δυνατότητα, έστω και για λίγο, να αποκτήσουν ταυτότητα.
Τελευταία, λόγω Ολυμπιάδας αλλά και διαφόρων προσπαθειών για την ενίσχυση του Συνεδριακού Τουρισμού, “φοριέται” γενικώς η Οργάνωση Συνεδρίων. Κι έτσι όλο και πληθαίνουν οι Διευθυντές Συνεδριακών Τομέων. Τι είπα; Διευθυντές; Με συγχωρείτε! Managers! Managers of Congress Dept. Βέβαια!
Άσχετοι και μη άσχετοι, αλλά με κοινό χαρακτηριστικό το “έλα καημένε, μην το ψειρίζεις και τέλειωνε!”, αυξάνονται, και τα διάφορα ευτράπελα πολλαπλασιάζονται.
Τηλεφώνησα σε κάποιο γραφείο Οργανώσεως Συνεδρίων, ρώτησα κάτι και μου απάντησαν με fax, το οποίο υπέγραφε ο Διευθυντής και ο οποίος με προσφωνούσε “Αγαπητή Κιάσα”! Στη συνέχεια επανήλθα με δεύτερη ερώτηση. Μίλησα με μία κυρία ελληνικότατη, η οποία μου απάντησε με fax αγγλικότατον (γιατί άραγε;!) και η οποία με προσφωνούσε “Dear Mr. Kiasa”!
“Μικρές αιτίες προκαλούν μεγάλα αποτελέσματα”, λεει η θεωρία του Χάους. Θα τους αναθέτατε συνέδριο;
Έχει κανείς την εντύπωση πως κάποιος έστησε ένα τεράστιο σκηνικό, έρχονται κάποιοι, ζωγραφίζουν τα δικά τους, μετά τρέχουν όλοι να ταιριάξουν τη ζωή τους και τον εαυτό τους στις ζωγραφιές, και μετά από λίγο κάποιοι άλλοι έρχονται, σβήνουν τα προηγούμενα, ζωγραφίζουν κι αυτοί τα δικά τους, και να πάλι να τρέχουν όλοι να ταιριάξουν στις νέες ζωγραφιές και μετά τα ίδια, και πάλι έτσι, και πίσω απ’ όλα αυτά το απόλυτο τίποτα.
Κι έτσι βρίσκεσαι νάχεις μαζέψει άπειρες κάρτες διαφόρων Managers! Βέβαια! Managers of Communication, Managers of Public Relations. Και διαβάζει κανείς αυτά που γράφουν και αναρωτιέται “πού στο καλό έχει κρυφτεί το νόημα και δεν το βρίσκω;” Λέξεις ριγμένες στο χαρτί που δεν λένε τίποτα, δελτία τύπου που φτάνουν και που πρέπει να κλείσεις τα μάτια και να φανταστείς τη λέξη προκειμένου να καταλάβεις ποια είναι, τόσο ανορθόγραφα γραμμένη.
Managers! Μιλάς με κάποιους από αυτούς και αναρωτιέσαι, ποιο Πανεπιστήμιο είναι άραγε αυτό που διδάσκει πως manager σημαίνει να κρύβεσαι πίσω από τη γραμματέα σου, η οποία καλείται να βγάλει, τα δικά σου “κάστανα από τη φωτιά”; Ποιο Πανεπιστήμιο άραγε διδάσκει πως manager σημαίνει να είσαι αγενής, να μην είσαι συνεπής, να μην έχεις λόγο, να μη σέβεσαι τον χρόνο και τη δουλειά αυτού που συνεργάζεται μαζί σου, να μην έχεις το σθένος, όταν καλείσαι, να πεις το ναι και το όχι, να μην έχεις τη λεβεντιά να αναγνωρίζεις το λάθος σου, αντί να προσπαθείς να φορτώνεις στους άλλους λανθασμένες επιλογές που εσύ αποφάσισες;
Το φαίνεσθαι! Κυρίαρχο στη ζωή μας, καθορίζει τις προσωπικές, κοινωνικές και επαγγελματικές σχέσεις.
Μας συμβούλευσαν να προσλάβουμε νεαρά κυρία, με μοναδικό προσόν την κοντή της φούστα και τα καλλίγραμμα πόδια, και να τη στέλνουμε στους διάφορους πελάτες. (ερώτηση: αν οι επιχειρηματίες είναι γένους θηλυκού;) Έτσι θα έχουμε, λεει, ελπίδες να πάρουμε πολλές διαφημίσεις. Και διερωτάται κανείς: Είναι δυνατόν ένας επιχειρηματίας να δίνει 200.000, 300.000, 500.000 δρχ. για μία διαφήμιση, μόνο και μόνο διότι απέναντί του έχει μία νεαρά κυρία με κοντή φούστα, και που δεν πρόκειται να είναι καν αυτή, που θα πάρει τα χρήματα;
Είναι δυνατόν, ένας επιχειρηματίας, μόλις δει την κοντή φούστα και τα ωραία πόδια, να συμφωνήσει να πληρώσει όλα αυτά τα χρήματα για μία διαφήμιση, χωρίς να εξετάσει, ποιο είναι αυτό το έντυπο; από ποιους διαβάζεται; θα το δούνε υποψήφιοι πελάτες μου; θα μου αποφέρει πολλαπλάσια τα χρήματα που πληρώνω;
Είναι δυνατόν; Φαίνεται πως είναι!
Είναι δυνατόν να μιλάς σε κάποιον επιχειρηματία, σεβόμενος τη δουλειά του, τον χρόνο του, τα χρήματά του, εξηγώντας του ότι αυτό τον συμφέρει, εκείνο όχι κι ότι αν το κάνει θα χάσει χρήματα, κι εκείνος να μην ενδιαφέρεται για τίποτα απ’ όλα αυτά παρά μόνο αν η φούστα σου είναι κοντή;
Είναι δυνατόν να σέβεσαι εσύ περισσότερο τη δουλειά του απ’ όσο ο ίδιος; Φαίνεται πως είναι.
Θα μου πείτε: ψύλλοι στ’ άχυρα. Σωστά. Βλέπετε, το Φαίνεσθαι το αγοράζεις, το Είναι το δημιουργείς.
Δεκέμβριος 2000
