Θυμόσασθε το παλιό τραγουδάκι που έλεγε: “Σε κατοικούνε Θεοί ξελογιάστρα μου Αθήνααα, που κατεβαίνουν στην Πλάκα να πιούνε ρετσίνααα…”, το θυμόσασθε;
Ε! λοιπόν, καμμία σχέση! Σήμερα η Αθήνα από ξελογιάστρα έγινε φουκαριάρα και οι Θεοί βγάλανε one way ticket to the moon!
Πέρυσι, κάποια στιγμή, η Νομαρχία Αθηνών οργάνωσε συνέδριο προκειμένου να συζητηθεί το θέμα της τουριστικής ανάπτυξης της Αθήνας. Από πέρυσι μέχρι φέτος, ποιο ήταν το αποτέλεσμα των όποιων ενεργειών είχαν αποφασίσει οι ιθύνοντες σε κείνο το συνέδριο, δεν το ξέρω. Από την άλλη μεριά, οι αναφορές στην αναγκαιότητα της ενίσχυσης του συνεδριακού τουρισμού και την ανάδειξη τής Αθήνας σε τουριστικό και συνεδριακό προορισμό είναι συνεχείς και πυκνές, από φορείς, Οργανωτές, Ξενοδοχεία κλπ.
Πέρα από το γεγονός ότι μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει τίποτα σε καμμία από τις δύο κατευθύνσεις, αναρωτιέμαι τι είδους τουριστικός και συνεδριακός προορισμός μπορεί να είναι μία πόλη όπου το μπάχαλο είναι η καθημερινότητα των πολιτών της. Όπου η ταλαιπωρία τους μοιάζει να είναι το ζητούμενο της Πολιτείας, όπου η ασχήμια είναι η ατμόσφαιρα που τους περιβάλλει. Αλλά εκείνο που σε τρελαίνει είναι το παράλογο. Είναι η απουσία κάθε στοιχειώδους έννοιας λογικής. Προσπαθείς να βρείς πώς μπορεί να σκέφθηκε ο εμπνευστής του όποιου παράλογου σχεδίου, έργου, νόμου κλπ. Και το χειρότερο όλων είναι πως οι πολίτες πλέον, προκειμένου να μην τρελαθούν, έχουν προσαρμοσθεί σ’ αυτόν τον παραλογισμό κι έτσι φτάσαμε στην αναστροφή των εννοιών. Το παράλογο να αποτελεί την κρατούσα λογική.
Παράλογο 1
Λεωφ. Κηφισίας. Ας πούμε πως θέλετε να πάτε στον αριθμό 300. Κάθε στοιχειώδης λογική λέει πως αρχίζετε τον δρόμο από το 1 και όταν φτάσετε στο 300 είστε στον προορισμό σας. Αμ δε!. Πρέπει πρώτα να διευκρινίσετε σε ποιο 300 θέλετε. Το πρώτο, το δεύτερο ή το τρίτο; Διότι τόσες αριθμήσεις έχει η Λεωφόρος (το ίδιο συμβαίνει και με τη Λεωφ. Βουλιαγμένης). Εκείνο όμως που σε τρελαίνει πιο πολύ είναι ότι η δεύτερη αρίθμηση αρχίζει από τον αριθμό 178! Μεγάλα ευανάγνωστα στοιχεία, κολλημένα πάνω στο πράσινο κτίριο – 178 – σηματοδοτούν την αρχή της νέας αρίθμησης.
Αναζητάται λογική ερμηνεία!
Παράλογο 2
Όλοι οι κατοικούντες αυτήν την πόλη ξέρουν την οδό Πανεπιστημίου. Μόνο που η οδός Πανεπιστημίου είναι ένας δρόμος που επίσημα δεν υπάρχει.. Σε καμμία ταμπέλα αυτού του δρόμου δεν υπάρχει το όνομα “Πανεπιστημίου”. Υπάρχει μόνο το “Ελευθερίου Βενιζέλου”, εις την Ελληνικήν και Λατινικήν. Όπως δεν υπάρχει η οδός Πατησίων, (28ης Οκτωβρίου) όπως δεν υπάρχει η οδός Πειραιώς (Παναγή Τσαλδάρη). Όλοι όμως οι κάτοικοι αυτής της πόλης, όπως και οι επισκέπτες ξέρουν την οδόν Πανεπιστημίου. Σε κείνες τις ταμπέλες, δεν θα μπορούσαν οι δημόσιοι φωστήρες να βάλουν σε μία παρένθεση και το όνομα Πανεπιστημίου; ή Πατησίων ή Πειραιώς;
Παράλογο 3
Μέχρι πριν από κάποιο καιρό στην οδό Βασ. Όλγας στο Ζάππειο, είχαν αφετηρία τα λεωφορεία που πήγαιναν στα παραλιακά προάστια -Γλυφάδα, Βούλα, Βουλιαγμένη, Βάρκιζα κλπ.- Δεκαετίες ολόκληρες τα λεωφορεία στρίβοντας αριστερά στην Αμαλίας, βγαίναν αμέσως στη Βουλιαγμένης ή τη Συγγρού για τον προορισμό τους. Λιγότερο μποτιλιάρισμα, λιγότερη ταλαιπωρία, λιγότερος χρόνος. Γύρω στο 1994 -αν θυμάμαι καλά- ο αρμόδιος δημόσιος φορέας για τις συγκοινωνίες, με τυμπανοκρουσίες και αφίσσες μέσα στα λεωφορεία και τρόλευ, ενημέρωνε το επιβατικό κοινό πως για την καλύτερη εξυπηρέτησή του, για λιγότερο καυσαέριο, για λιγότερο κυκλοφοριακό χάος τα λεωφορεία φεύγουν από το Ζάππειο και πάνε…πού πάνε; Πάνε κάποια επί της Πανεπιστημίου, ακριβώς μπροστά στην Ακαδημία (!) – ωσάν τουριστική ατραξιόν – κάποια στα Χαυτεία (!) και κάποια απέναντι από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (!). Έτσι, τα λεωφορεία όλα πλέον διασχίζουν το κέντρο της Αθήνας, με ατέλειωτες καθυστερήσεις και βέβαια επιπλέον επιβάρυνση της ατμόσφαιρας με καυσαέριο. Α!, άκουσα ότι η μεταφορά των λεωφορείων έγινε για την προστασία του πράσινου στο Ζάππειο (Τς, τς, τς τι οικολογική ευαισθησία!), μόνο που τη θέση τους κατέλαβαν κάτι τεράστια τουριστικά πούλμαν. Φαίνεται ότι αυτά τα πούλμαν βγάζουν από την εξάτμισή τους μοσχολίβανο!
Παράλογο 4
Υπάρχουν πολλές γραμμές λεωφορείων και τρόλευ που σε κάποια σημεία οι διαδρομές τους συμπίπτουν. Παράδειγμα, στην Πατησίων από τον ΟΤΕ και κάτω, τα τρόλευ που πάνε Παγκράτι, Καλιθέα, Κουκάκι, Πετράλωνα έχουν κοινή πορεία, μέχρι το Ζάππειο. Τι το πιο λογικό και απλό, και πάνω απ’ όλα εξυπηρετικό για τους ταλαίπωρους ταξιδιώτες, να έχουν και κοινές στάσεις. Μα τι λέτε, μα τι λέτε! και πώς θα ταλαιπωρήσουμε τους Αθηναίους; Οι στάσεις λοιπόν απέχουν μεταξύ τους τόσο όσο να μήν προλαβαίνεις να τρέξεις από τη μία στάση στην άλλη, για την εναλλακτική σου λύση.
Κι ανήμπορος, έξαλλος και βρίζοντας, βλέπεις το τρόλευ που σε εξυπηρετεί να φεύγει.
Παραλλαγές
• Κάποια μέρα περίμενα στην Πανεπιστημίου το τρόλευ που πάει στον Σταθμό Λαρίσης και δίπλα μου περίμεναν δύο Αμερικανίδες, που πήγαιναν στο Αρχαιολογικό Μουσείο, στην Πατησίων, διότι αυτό το τρόλευ τις είπανε να περιμένουν. Κι αναρωτιέμαι, έχουν ακούσει ποτέ οι τουριστικοί ή άλλοι αρμόδιοι αυτής της ανατριχιαστικής πόλης τη λέξη “infokiosk”; Εκείνα δηλαδή τα μηχανήματα που τα στήνεις στους δρόμους και μπορεί ο κάθε επισκέπτης να έχει τις πληροφορίες, που χρειάζεται για να κινηθεί σ’ αυτήν την πόλη, που είχε την ατυχή έμπνευση να επισκεφθεί;
• Χρησιμοποιώ καθημερινά τον ηλεκτρικό. Τι εξυπηρέτηση, αλλά και τι απίστευτη βρωμιά. Παράδειγμα, ο σταθμός Πλ. Βικτωρίας, ντυμένοι οι τοίχοι με πλακάκια και πάνω τους όλων των ειδών οι βρωμιές. Αηδία! Τόσο δύσκολο είναι να βρεθεί ένα λάστιχο, μία βούρτσα και λίγο καθαριστικό και να πλυθούν αυτές οι απίστευτες βρωμιές;. Γιατί θα πρέπει άραγε ο επιβάτης, κάτοικος, επισκέπτης, τουρίστας, να υφίσταται αυτό το θέαμα; Ποιος έχει πει στους ιθύνοντες ότι δεν αξίζουμε καθαρό περιβάλλον πηγαίνοντας στη δουλειά μας ή στο σπίτι μας; Γιατί θα πρέπει να ξεκινώ τη μέρα μου μέσα σε ατμόσφαιρα βρώμας, δυσωδίας, αηδίας, να περιμένω σε χώρους που σιχαίνομαι που τον πατάνε τα παπούτσια μου;
Ο Σταθμός Μοναστηρακίου, απ’ όπου περνάνε κάθε χρόνο εκατομμύρια επισκέπτες. Θα μπορούσε να ήταν μια κούκλα. Δεν υπάρχει σπιθαμή στα δάπεδο, στους τοίχους, στην οροφή που να μή στάζει βρώμα. Σιχαίνεσαι να κάτσεις ακόμη και στα παγκάκια.
ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ Η ΑΘΗΝΑ!
Χα! Η προσπάθεια συνδυασμού αυτών των δύο, με τις παρούσες συνθήκες και καταστάσεις, μοιάζει το ολιγότερο αφελής. Το είπαμε και άλλη φορά, ο Συνεδριακός Τουρισμός δεν είναι υπόθεση της αρπαχτής. Με δαιμονίζει η σκέψη ότι αυτός ο τόπος γέννησε τον Αριστοτέλη, τον έδωσε στη Δύση, και για λογαριασμό του κράτησε τον Ιονέσκο. Να έρθει ο ξένος οργανωτής συνεδρίων, για να αποφασίσει ένα συνέδριο στην Αθήνα. Και να δει τι;! Πού θα τους πάει τους συνέδρους; Σε τι δρόμους θα τους περπατήσει, σε τι ατμόσφαιρα θα τους φέρει, τι διευκολύνσεις προσφέρει αυτή η πόλη στον επισκέπτη της, όταν η ζωή των ίδιων των κατοίκων της είναι αφόρητη, παράλογη, βρώμικη, μέσα σε κυκλοφοριακό, δημοσιουπαλληλικό, περιβαλλοντικό χάος. Ποιος στοιχειωδώς σώφρων οργανωτής συνεδρίων θα θελήσει να οργανώσει συνέδριο στην Αθήνα; Και οι ίδιοι οι Ελληνες Οργανωτές είναι προβληματισμένοι με την κατάσταση στην Αθήνα. Ξέρω-ξέρω, θα μου πείτε πως τα παραλέω, θα μου πείτε πως δεν καταλαβαίνετε γιατί θυμώνω, αφού η Αθήνα μας είναι μια κούκλα με τόσα συντριβάνια και κάγκελα, που απέκτησε πρόσφατα!
Έχετε δίκαιο. Συγχωρέστε με! Οποία πρόοδος! κι εγώ την ελησμόνησα!
Οκτώβριος 1999
