Η Ελλάδα θα μπορούσε να ένας πόλος έλξης Συνεδριακού Τουρισμού – Incentives – Ειδικών μορφών Τουρισμού – Meetings και πηγή ευημερίας για τη χώρα, για τους εξειδικευμένους πράκτορες, ξενοδόχους και όλους τους φορείς που εμπλέκονται στη διοργάνωση αυτών. Γιατί όμως η Ελλάδα κατέχει μόνο τη 15η θέση στην Ευρώπη στη διοργάνωση συνεδρίων; Γιατί να μην είναι μέσα στις πέντε πρώτες χώρες;
Για να καθιερωθεί η Ελλάδα σαν συνεδριακός προορισμός, χρειάζεται πρώτα το κράτος να πιστέψει στα τεράστια οικονομικά οφέλη του Συνεδριακού Τουρισμού, γιατί ο ελληνικός χώρος έχει πάρα πολλές δυνατότητες, αλλά που δυστυχώς είναι αναξιόπιστες, γιατί οι ΠΟΡΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΕΣ. Η γραφειοκρατία, η στενή αντίληψη, η τάχα υπερπροστασία των αρχαιολογικών χώρων, δεν μας δίνουν τη δυνατότητα να δώσουμε στους οργανωτές προγράμματα εμπνευσμένα, διαφορετικά, που να προβάλλουν τα μνημεία μας και να εξάρουν την ελληνικότητα και το αρχαίο με το σύγχρονο ελληνικό πνεύμα. Είναι γεγονός ότι η έλλειψη συνεδριακού κέντρου στην Αθήνα έχει επηρεάσει αρνητικά τον συνεδριακό τουρισμό. Παρ’όλα αυτά υπάρχουν χώροι συνεδρίων αξιόλογοι και από μία έρευνα που κάναμε προκύπτει ότι η Αθήνα έχει 15.150 θέσεις, η Θεσσαλονίκη 8.350, η Χαλκιδική 8.480, η Πελοπόννησος 8.650, η Κρήτη 12.310, τα Δωδεκάνησα 29.910 και αλλού, και δεν δικαιολογείται η στασιμότητα. Εμείς πιστεύουμε ότι εκτός από τα κτίρια, τις εγκαταστάσεις και την όλη υποδομή που είναι απαραίτητη προϋπόθεση, χρειάζεται η δύναμη του Ανθρώπινου Παράγοντα, η Γνώση, η Εξειδίκευση, η Φαντασία που με σωστό επαγγελματισμό και τη συμπαράσταση του κράτους θα προσφέρουν ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η Ελλάδα, έτσι ώστε η χώρα μας να καταταχθεί στη σειρά των πέντε πρώτων “Elite” χωρών που εν όψει και των Ολυμπιακών Αγώνων, θα προσφέρει αναβαθμισμένες υπηρεσίες και εμπνευσμένες εκδηλώσεις, όπως π.χ. ένα Meeting ή Forum στην αγορά των Αθηνών ή μια αναπαράσταση των Διονυσιακών εορτών στο θέατρο Διονύσου ή μία θεατρική παράσταση στο θέατρο Δωδώνης ή μία συναυλία στο ναό του Φυγαλίου Απόλλωνα στις Βάσσες και πολλά άλλα. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΕΣ. Δεν λέμε φυσικά οι αρχαιολογικοί μας χώροι να είναι «ξέφραγκο αμπέλι» αλλά να δίνονται άδειες σύμφωνα με το όνομα του συνεδρίου, το μέγεθος του γκρουπ και όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Το δε γραφείο που διοργανώνει το συνέδριο θα πρέπει να είναι υπεύθυνο για την απόλυτη προστασία του αρχαιολογικού χώρου. Και σαν παράδειγμα αναφέρω ότι στο συνέδριο VINCI – μία από τις μεγαλύτερες κατασκευαστικές εταιρίες στον κόσμο – που είχαμε τον Ιούνιο του 2001, χρειάστηκαν πέντε μήνες αγώνα και αρνητικών απαντήσεων για να πραγματοποιηθεί η συναυλία στη Ρωμαϊκή Αγορά με την κυρία Πρωτοψάλτη και την παιδική χορωδία. Η άδεια δόθηκε μόνο με παρέμβαση του Υπουργού. Στην Ιταλία, Πορτογαλία και σε άλλες χώρες γίνονται πολλές εκδηλώσεις μέσα σε μουσεία, πινακοθήκες και αρχαιολογικούς χώρους. Εμείς στην Ελλάδα αγωνιζόμαστε μόνοι και τα βγάζουμε πέρα με την ιδιωτική πρωτοβουλία χωρίς την συμπαράσταση των Υπουργείων Τουρισμού, Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων, Επιμελητηρίων και άλλων.
Μήπως θα έπρεπε να γίνει μία συλλογική προσπάθεια με όλους τους φορείς έτσι ώστε όλοι μαζί να ανοίγαμε το δρόμο; Γιατί, ένα συνέδριο πρέπει να είναι ένα Extraordinary Event που αν αφαιρεθεί το Extra δηλαδή αυτή η ιδιαιτερότητα, τότε γίνεται ένα Ordinary Event δηλαδή ένα κοινό και τυποποιημένο συνέδριο που τίποτε δεν μένει και δεν έχει επανάληψη. Η μετριότητα δεν έχει μέλλον, γ’αυτό δεν πρέπει να χάσουμε το Extra.
(*) Νταϊάνα Παναγιωτοπούλου: Γενική Διευθύντρια του La Greca Travel Service
Σεπτέμβριος 2002