Η ιδέα είναι απλή. Αν ανήκετε σε αυτούς που πιστεύουν ότι οι εκδηλώσεις σας γενικώς κερδίζουν από την παρουσία κάποιας διασημότητας και οπωσδήποτε θα πρέπει να υπάρχει κάποιος τηλεοπτικός παρουσιαστής ή άλλος αστέρας, κάποιοι αθλητές, ή κάποιες super models. Αν σας αρέσει να παίζετε οι ίδιοι στα video που δείχνετε στα συνέδριά σας μαζί με διάσημα ονόματα της showbiz. Αν όλη αυτή η ατμόσφαιρα της θεατρικής ή της τηλεοπτικής παραγωγής, το make-up, τα φώτα, οι οδηγίες του σκηνοθέτη, η τηλεοπτική persona σε απόσταση αναπνοής σας συγκινούν. Ίσως για το επόμενο συνέδριό σας να σκέφτεστε ότι χρειάζεστε τον Μάρκο Σεφερλή, ή τον Χάρρυ Κλυν, ή τον Μουστάκα. Τότε, δεν έχετε παρά να πάτε εσείς το συνέδριο στο θέατρο παρά να “κάνετε θέατρο” το συνέδριο. Επιλέγετε την επιθεωρησιακή παράσταση με τους αστέρες της αρεσκείας σας και κάνετε την πρόταση στο θέατρο. Με τις τόσες χιλιάδες ευρώ που πληρώνετε συνήθως για ξενοδοχείο, φώτα, μηχανήματα, σκηνικά, video και τα συμπαρομαρτούντα, συν την αμοιβή της προσκεκλημένης προσωπικότητας, μάλλον θα σας ρωτήσουν αν θέλετε να πηγαίνετε πιο συχνά παρά θα σας αρνηθούν.
Φέρνετε την παράσταση στα χρονικά όρια που επιθυμείτε κόβοντας κάποια νούμερα, διαμορφώνετε κάποια άλλα κατάλληλα έτσι ώστε οι ομιλίες των στελεχών σας να μπορούν “να δέσουν”, παρουσιάζετε επί σκηνής τον δικό σας αστέρα (π.χ. τον κορυφαίο πωλητή) πλαισιωμένο από το μπαλέτο (!), και βάζετε τον Τσάκωνα με τα πειράγματά του να κάνει κόντρες στον Γενικό έτσι ώστε αυτός να παίρνει ατάκες για να επιχειρηματολογεί για το προϊόν ή για την εταιρία σας. Φαντάζεστε τι έχει να γίνει από κάτω; Η επιτυχία είναι δεδομένη γιατί θάχετε κάνει ένα αξέχαστο συνέδριο. Κυρίως όμως γιατί θάχετε επιλέξει μια τίμια επιλογή. Κι όχι μια ευκαιριακή λύση (αυτό που λέμε αρπαχτή) του τηλεοπτικού αστέρα, του δημοσιογράφου ή του super (πάντοτε με τα δικά μας τοπικά κριτήρια) model. Το κακό είναι ότι η οργάνωση ενός συνεδρίου ή κάποιας άλλης επιχειρησιακής εκδήλωσης θεωρείται ως κάτι το απλό που ο καθένας μπορεί να φέρει σε πέρας. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά. Η οργάνωση είναι θέμα ειδικών. Βέβαια για κάποιους executives προσφέρει την ανεπανάληπτη ευκαιρία να ασχοληθούν με θέματα καλλιτεχνικά και δημιουργικά, να περάσουν στον μαγικό κόσμο του θεάματος να έρθουν σε επαφή με celebrities κι αυτό δεν είναι λίγο. Η αλήθεια είναι ότι μπορεί όλα αυτά να σας γοητεύουν σε σημείο μάλιστα που να υπογράφετε κάθε φορά για αρκετές δεκάδες χιλιάδες ευρώ, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι συμβάλουν στην επιτυχία του στόχου σας, ότι δηλαδή… “πουλάνε”. Ο David Ogilvy στο βιβλίο του “David Ogilvy On Advertising” επικαλείται τις σχετικές έρευνες αγοράς οι οποίες αποδεικνύουν ότι το κοινό απολαμβάνει μεν την παρουσία διασημοτήτων στα τηλεοπτικά και τα ραδιοφωνικά commercials, αλλά δεν θυμάται – και κατά συνέπεια δεν αγοράζει το προϊόν. Δηλαδή οι διασημότητες δεν πουλάνε. Ή μάλλον σωστότερα, οι διασημότητες πουλάνε τον εαυτό τους. Αυτές τις μέρες παίζεται στην τηλεόραση ένα ακόμη διαφημιστικό με την Δήμητρα Παπαδοπούλου και τον Θοδωρή Αθερίδη που διαφημίζει την εφημερίδα “Έθνος”. Είναι αυτό που ο Αθερίδης τραγουδάει στην πεθερά του στο τηλέφωνο “…σου φάγαμε τον μπακλαβά..” παραφράζοντας το γνωστό ρεμπέτικο στίχο “..μου σπάσανε τον μπαγλαμά..”. Αφού το ψάχναμε στα κανάλια για να το δούμε και να το ξαναδούμε έκανα την ερώτηση: “Τι διαφημίζει;” Κάτι ακούστηκε για έτοιμα φαγητά, τίποτα όμως για την εφημερίδα “Έθνος”. Ο David Ogilvy έχει σίγουρα δίκιο όταν λέει ότι το κοινό απολαμβάνει τις διασημότητες αλλά ξεχνάει το προϊόν. Αυτό όμως στην καλύτερη περίπτωση, γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Πριν μερικές δεκαετίες η ΔΕΗ έτρεχε μια καμπάνια για τον περιορισμό της κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος (φαντάζεστε π.χ. την Coca Cola να κάνει κάτι αντίστοιχο; Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία). Είχε λοιπόν την ιδέα να χρησιμοποιήσει τον αξέχαστο Γιάννη Γκιωνάκη, να κλείνει τον διακόπτη καθώς βγαίνει από το δωμάτιο, με εκείνο το “Μπαίνεις τσακ!, Βγαίνεις τσάκ!”. Δυστυχώς, λίγο καιρό αργότερα ο συμπαθέστατος Γκιωνάκης άκουγε να του απαγγέλεται μια κατηγορία για κάτι σαν απόπειρα ανθρωποκτονίας.
Πιο κοντά στις μέρες μας, η Pepsi είχε στηρίξει ένα μεγάλο μέρος της μαρκετινικής της επικοινωνίας στο υπέρλαμπρο αστέρι του Michael Jakson. Μόνο που οι περίεργες σχέσεις του μεγάλου τότε showman με τον 13χρονο Jordan Chandler έφεραν ένα κάπως διαφορετικό αποτέλεσμα από το αναμενόμενο. Σύμφωνα με μια άποψη ο πρωταθλητισμός δεν έχει να κάνει παρά με την δημιουργία διάσημων ονομάτων για τις ανάγκες της διαφήμισης και του marketing συνολικά (πράγμα όχι κατ΄ ανάγκη κακό). Ασχέτως όμως απόψεων οι ολυμπιονίκες πρόσφεραν την εύκολη λύση για όσους ήθελαν μια διασημότητα στην εκδήλωσή τους. Έτσι διαβάζαμε στα δελτία τύπου ότι στην εκδήλωση της τάδε εταιρίας (και της τάδε, και της τάδε…) “…παρευρέθηκαν και τιμήθηκαν ο ολυμπιονίκης και παγκόσμιος πρωταθλητής Κώστας Κεντέρης και ο προπονητής του Χρήστος Τζέκος”. Μόνο για να διαβάσουμε λίγους μήνες αργότερα στην “Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία” (06/04/2003, σελ. 66) ολοσέλιδο άρθρο με τίτλο: “Ο μυστηριώδης κύριος Τζέκος”. Για να εξηγούμαστε. Δεν σημαίνει ότι τα όσα λέει το άρθρο είναι σωστά. Μπορεί ακόμη να είναι έως και απολύτως συκοφαντικά και κακόβουλα για το πρόσωπο ενός καταξιωμένου επαγγελματία. Τι λόγο όμως έχει κανείς να μπλέκει το όνομα της εταιρίας του με μυστηριώδεις και αμφιλεγόμενες διασημότητες. Υπάρχουν πάντως περιπτώσεις που η παρουσία μιας διάσημης προσωπικότητας είναι αναγκαία προκειμένου να συμβάλλει καταλυτικά στην επιτυχία του meeting. Για αυτές τις εξαιρετικές περιπτώσεις η σωστή ερώτηση δεν είναι: Πόσο θα κερδίσει η εκδήλωση από την παρουσία της διασημότητας, αλλά πόσο θα χάσει αν δεν υπάρχει μια προβεβλημένη παρουσία που θα εμπνεύσει, θα παρακινήσει, θα συγκλονίσει, θα παραδειγματίσει και θα αποδείξει ότι το ανέφικτο είναι εφικτό. Ο Lance Armstrong είναι γνωστός ως ο κορυφαίος ποδηλάτης που για πέμπτη συνεχόμενη φορά το 2003 στέφθηκε πρωταθλητής στον Γύρο της Γαλλίας. Αυτό όμως που κάνει τον Lance Armstrong πραγματικά ξεχωριστό είναι ότι ενώ είχε μια καλή σε γενικές γραμμές πορεία στον κόσμο της ποδηλασίας, το 1966 τερματίζει 12ος στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα και κερδίζει ένα συμβόλαιο 600.000 δολλαρίων με την ομάδα Cofidis, σε λίγους μήνες βρίσκεται με μεταστατικό καρκίνο των όρχεων, στους πνεύμονες και στον εγκέφαλο, με τους γιατρούς να του δίνουν λίγες πιθανότητες επιβίωσης. Παρόλα αυτά όμως, και με την ομάδα του να έχει στο μεταξύ αποσύρει την υποστήριξή της, ξαναγυρίζει στους αγώνες με νέα ομάδα, την U.S. Postal Services και με μόλις 200.000 δολλάρια συμβόλαιο. Και δημιουργεί το θαύμα! Τι πιο λαμπρό παράδειγμα για τον πωλητή ή τον καθένα από εμάς που νοιώθει απογοητευμένος κι έτοιμος να τα παρατήσει. Ο Tiger Woods είναι για πολλούς η πιο σημαντική προσωπικότητα στο κόσμο του επαγγελματικού γκόλφ σήμερα.
Το περιοδικό “Time” σε ένα αφιέρωμα που του είχε κάνει πριν μερικά χρόνια είχε τον υπότιτλο: “Πως ο μεγαλύτερος παίκτης του γκολφ στον κόσμο ρισκάρισε τα πάντα για να γίνει ο μεγαλύτερος παίκτης του γκολφ όλων των εποχών”. Στα είκοσί του χρόνια έγινε επαγγελματίας και μέσα σε επτά μήνες είχε κερδίσει πάνω από δύο εκατομμύρια δολλάρια καθώς και το κορυφαίο πρωτάθλημα Masters του 1997 νικώντας τους καλύτερους παίκτες του κόσμου. Όμως, μελετώντας στο video τις επιδόσεις του απεφάσισε ότι το στυλ του δεν ήταν ικανοποιητικό κι έπρεπε να το αλλάξει! Για δύο περίπου χρόνια βρέθηκε κυριολεκτικά στην αφάνεια. Χάνοντας τον ένα αγώνα μετά τον άλλο, συνήθιζε να λέει: “Τώρα παίζω καλύτερα”. Και συνεχίζοντας τις προπονήσεις και την προσπάθεια, έφτασε τον Μάιο του ’99 να αισθάνεται έτοιμος. Κι όσα ακολούθησαν είναι απλώς η Ιστορία του γκολφ… Ελάτε μετά να μιλήσουμε για την ανάγκη συνεχούς βελτίωσης και εξέλιξης των ικανοτήτων μας και των επιδόσεών μας. Κι αν θέλουμε να παρακινήσουμε για την εξερεύνηση νέων τομέων και τον τολμηρό στόχο που θέλουμε να βάλουμε, ο Neil Armstrong – ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε στη σελήνη ίσως είναι η καταλληλότερη επιλογή. Ένα επιτυχημένο συνέδριο είναι μια εμπειρία ικανή να αλλάξει ζωές. Κι η επιλογή του πρωταγωνιστή είναι βασική προϋπόθεση επιτυχίας. Κι όσο κι αν φαίνεται απλό, την μοναδική και ανεπανάληπτη εμπειρία ο δημοσιογράφος, ο παρουσιαστής ή το μοντέλο δεν την εξασφαλίζουν.
(Ιανουάριος 2004)
